Wielkie gwiazdy, sławne nazwiska, osobistości sceny filmowej i czerwony dywan — tak w skrócie można opisać Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie — Berlinale. Obok Cannes w Wenecji to najbardziej prestiżowa rewia dla fanów kina w Europie, ze Srebrnymi i Złotymi Niedźwiedziami w roli głównej.
Ciekawostki o Festiwalu Berlinale
➡ Festiwal odbywa się co roku w lutym, w stolicy Niemiec i trwa przez dziesięć dni. Większość projekcji ma miejsce na Placu Poczdamskim (niem. Potsdamer Platz).
➡ Berlinale odbywa się raz w roku i prezentuje około 400. seansów filmowych z 130 krajów! Kino odwiedza wtedy około pół miliona widzów, a relacje z wydarzeń zdaje nie mniej niż 3700 dziennikarzy z całego świata.
➡ Filmy oceniane są przez jury w sześcioosobowym składzie, komisja to oczywiście same wybitne osobistości ze światowej sztuki filmowej.
➡ Na początku domem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berliniebył Zoo Palast w zachodniej części Berlina. Dopiero w 2000 roku, podczas 50. rocznicy Berlinale, przeniesiono centrum imprezy na Plac Poczdamski.
Na koniec Festiwalu wręczone zostają statuetki — Srebrne i Złote Niedźwiedzie — w kategoriach takich jak:
dla najlepszego filmu,
dla najlepszego filmu krótkometrażowego,
Honorowy Złoty Niedźwiedź,
Nagroda Grand Prix Jury,
dla najlepszego reżysera,
za najlepszą muzykę,
dla najlepszej aktorki i najlepszego aktora,
za najlepszy scenariusz,
za wybitny wkład artystyczny (zdjęcia, montaż, muzyka, kostium, scenografia),
dla filmu pełnometrażowego za innowacyjność (Nagroda im. Alfreda Bauera),
nagroda publiczności (Panorama Publikumspreis),
dla filmów o tematyce LGBT (Nagroda Teddy).
Historia festiwalu Berlinale
Pierwszy Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie odbył się latem w 1951 roku z inicjatywy amerykańskich władz okupacyjnych Zachodniego Berlina, a konkretnie reżysera Oscara Martay. Dyrektorem festiwalu był Alfred Bauer — publicysta i historyk filmowy, którego imieniem nazwana jest dzisiejsza nagroda za innowacyjny film pełnometrażowy. I wystartował! 6 czerwca 1951 roku melodramat Hitchcocka pt. „Rebecca” otworzył pierwsze Berlinale i zapoczątkował trwającą do dziś tradycję festiwalu w stolicy Niemiec.
Początkowe edycje imprezy nie mogły być apolityczne, ponieważ polityczne wówczas było niemal wszystko. Znaczenie miało po pierwsze to, że do zagruzowanego po II wojnie światowej Berlina przyjechało wiele hollywoodzkich gwiazd. Co świadczyło o szacunku i uznaniu dla mieszkańców podzielonej wówczas stolicy. A po drugie, pokazało to jednoznacznie, że Zachodni Berlin jest oknem na wolny świat rozdzielonego społeczeństwa Niemiec i Europy.
Na początku do festiwalu nie były dopuszczane filmy bloku socjalistycznego. Jednak dzięki temu, że polityka Willy’ego Brandta na początku lat 70. nieco złagodziła relację między Wschodem a Zachodem. W 1974 roku, po raz pierwszy odbyła się projekcja radzieckiego filmu. Festiwal pełnił funkcję swoistego pomostu między krajami podzielonymi Żelazną Kurtyną.
Dlaczego Berlinale jest w lutym?
Berlinale na początku odbywało się latem, dopiero w 1978 rokuprzeniesiono Festiwal na luty. To przesunięcie na drugi miesiąc roku nie było bez znaczenia. Po pierwsze chciano „oddalić” Berlinale od Festiwalu w Cannas, który odbywa się w maju.
Po drugie luty był miesiącem posuchy w przemyśle filmowym i na odbywających się wówczas targach dla filmowców. Chciano rozruszać nieco ten trudny okres dla branży kinowej, a przy okazji lekko odsunąć ciągłe porównania do popularnego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes.
Skandale na Berlinale
Festiwal budził czasami wiele kontrowersji. Chociażby poprzez zaangażowanie polityczne czy pokazywanie nagości i seksualności. W 1970 roku Festiwal został nawet przerwany przez pokaz filmu „o.k.” Michaela Verhoevena! Film opisuje historię zgwałconej i zabitej, przez żołnierzy, dziewczyny. Wydarzenie było przedstawione co prawda w kontekście środkowoeuropejskim, jednak jednoznacznie odnosiło się do autentycznego incydentu w Wietnamie z udziałem wojsk amerykańskich, który był głośno opisywany w ówczesnej prasie. Amerykanie odebrali to jako atak polityczny i potwarz, tym bardziej że przewodniczącym jury był wówczas Amerykanin z krwi i kości.
Skandalem był także pokaz filmu „Imperium Zmysłów”, który zarekwirowano pod zarzutem promowania pornografii, a prokuratura wszczęła śledztwo przeciwko władzom festiwalu. Również projekcja „Łowcy Jeleni”, czyli wojennego dramatu o sytuacji w Wietnamie, nie obyła się bez afery. Film został oskarżony o ukryty rasizm, sprzeczność z założeniami imprezy i obrażanie sowietów. Po tej edycji festiwalu kraje socjalistyczne wycofały z niego swój udział.
Polskie filmy na Berlinale
Berlinale to Festiwal, na którym już niejednokrotnie doceniono także polską sztukę filmową. Statuetki w formie niedźwiedzi wylądowały m.in. w rękach Romana Polańskiego, Jerzego Kawalerowicza, Andrzeja Wajdy, Agnieszki Holland, Krzysztofa Kieślowskiego i wielu, wielu innych.
Podczas spaceru moją uwagę, już po raz kolejny, przykuł bardzo charakterystyczny budynek. W ostatni weekend miałam sporo czasu, więc w końcu poszłam przyjrzeć mu się z bliska. Atmosfera tego miejsca kompletnie mnie zachwyciła, a jego historia na tyle mnie wciągnęła, że postanowiłam o niej napisać. Kościół Pamięci na Breitscheidplatz lub inaczej Kościół Cesarza Wilhelma w Berlinie, bo to o nim mowa – jest niemieckim “pomnikiem” antywojennym. Jesteście ciekawi jego historii?
Książe Kartaczy i miniona moda na bokobrody
Aby zrozumieć magię tego miejsca, trzeba cofnąć się do XIX wieku. Właśnie wtedy, w 1895r. odbyło się poświęcenie kościoła. Jego budowę zawdzięczamy Wilhelmowi II, który w ten sposób oddał cześć swojemu dziadkowi. Jego dziadek, zwany także Księciem Kartaczy, jak dla mnie najbardziej wyróżniał się swoimi bujnymi bokobrodami i zawsze po tym, rozpoznaje go na fotografiach. Kiedyś to była moda! 🙂
Cesarz Wilhelm I
Budynek zaprojektował w stylu neoromańskim Franz Schwechten, na wzór architektury nadreńskiej. Na terenie ówczesnych Niemiec był to jedyny i pierwszy budynek tego typu, przez co zapoczątkował nowy nurt w architekturze. Jednak była to nowość tylko dla Prus, ponieważ tak naprawdę kościół był prawie dokładną kopią świątyń z Nadrenii. Czaicie?
Koleś całkowicie przywłaszczył sobie projekty innych architektów, trochę je zmiksował i nikt nie oskarżył go o złamanie praw autorskich! Cóż… dzisiaj miałby nie małe problemy, ale kiedyś nie przejmowano się takimi sprawami. 🙂
Kościół Cesarza Wilhelma w Berlinie i jego budowa
Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma w Berlinie miał pięć wysokich wież, z których główna miała 113 m. Była jednocześnie najwyższym punktem Berlina w tamtych czasach (do 1920 r.). Kamień węgielny na fundamenty budynku położono w 1891 r. w dzień urodzin jego imiennika (Cesarza Wilhelma I), czyli 22 marca.
Przy budowie dziennie pracowało 550 robotników. Koszty budowy wyniosły około 7 milionów marek w złocie, dzisiaj byłoby to aż 45 mln euro! Trochę się chłopak wykosztował, ale widocznie jego dziadek był faktycznie tego wart. W końcu prezydent i król Prus, pierwszy niemiecki Cesarz, przykładny generał, a w dodatku taki przystojniak! Myślę, że wojowniczy Wilhelm I był niedoścignionym idolem dla swojego wnuka, który od dziecka też namiętnie walczył… ale z kalectwem lewej ręki.
Kościół Cesarza Wilhelma w Berlinie jest kościołem ewangelickim, ale w jego wnętrzu, oprócz symboli religijnych znajduje się wiele scen z życia Wilhelma I. Płaskorzeźby oraz mozaiki przedstawiają historię panowania Cesarza – od daty narodzin, poprzez objecie władzy, aż po datę jego śmierci. Nie brakuje w nim również sagi całego rodu Hohenzollernów (z którego wywodził się zarówno Wilhelm I jak i jego wnuk) oraz scen z walk wyzwoleńczych i z wojny prusko-francuskiej, w której to Wilhelm I okrył się sławą. Wyobraźcie sobie teraz, że w Waszym parafialnym kościele wiszą zdjęcia Andrzeja Dudy, Jarosława czy Macierewicza i całej sagi rodu PiSowskich! Raczej jak dla nas nie do przyjęcia, ale kiedyś było to całkiem normalne.
Czasy wojenne i powojenne Kościoła Cesarza Wilhelma
Niestety podczas bombardowania Berlina w 1943 r. ten monumentalny kościół legł w gruzach. Dokładnie w nocy z 22 na 23 listopada w czasie brytyjskich nalotów na III Rzeszę… Skutkiem było załamanie się dachu nad nawą oraz uszkodzenie wieży głównej, która od tamtej pory mierzy już „tylko” 71 m, zamiast 113.
Po II wojnie światowej przyszedł czas na odbudowę i sprzątanie miasta. Zaczęto się zastanawiać, co zrobić z ruinami Kościoła Pamięci Cesarza Wilhelma I. Niektórzy mieli pomysł całkowitej odbudowy kościoła. Inni jakże „wybitni”, ówcześni architekci chcieli go kompletnie zburzyć i postawić na jego miejscu nowy. Pozostali chcieli wewnątrz ruin wznieść szklaną świątynie. Jesteśmy szczęściarzami, że mamy możliwość chociaż zobaczyć część katedry. W 1957 roku konkurs architektoniczny na przebudowę kościoła wygrał zwolennik drugiej idei – Egon Eierman!
I w tym momencie historii na coś w końcu przydała się demokracja. Projekt wywołał tak burzliwą debatę publiczną, że ostatecznie uzyskano kompromis. Postanowiono zostawić główną wieżę, która dziś jest sercem tych okolic. Eierman zaprojektował tylko budynki stojące wokół Kościoła Pamięci i nawet nie chce sobie wyobrażać jak wyglądałaby całość jego projektu. Szczerze? Nie wiem, może się nie znam, ale jak dla mnie jego budynki kompletnie szpecą urok tego miejsca. Uwielbiam zabytki czy mury starych budowli, gdzie czuje się tego niepowtarzalnego ducha historii, a tutaj te budynki à la modern trochę psują tę atmosferę. A jak Wy myślicie?
By Anagoria (Own work) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC BY 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/3.0)], via Wikimedia Commons
Kościół Cesarza Wilhelma w Berlinie dzisiaj
Rekonstrukcja części świątyni oraz budowa nawy, dzwonnicy, kaplicy i kruchty wg E. Eierman’a ruszyła w 1959 roku. I już w 1961 r. ruiny kościoła wraz z dzwonnicą zostały otwarte. Budowa hali dziękczynnej oraz kruchty ostatecznie zakończyła się 1963 r. Według mnie mimo, że wnętrze hali wygląda dość interesująco, z zewnątrz budynki przypominają najzwyklejsze kloce i psują magię ruin. Na ich „wyjątkowość” ma składać się to, że zbudowane są na podstawach o „niesamowitych” kształtach – tj. ośmiokąta, sześciokąta i jakże wyczekiwanego czworokąta! Totalnie kreatywne!
Fot. Migrantka
W środku, w hali pierwsze co nas uderza to niesamowite niebieskie światło, które dociera do nas przez 30 tysięcy szklanych elementów i zawdzięczamy je francuskiemu malarzowi na szkle Gabrielowi Loire. I uwaga, uwaga jest tam coś w końcu projektu Eierman’a co mnie urzekło, a mianowicie… chrzcielnica. Jest faktycznie wyjątkowa, pomimo, że jest bardzo prosta i skromna. Jeżeli chodzi o piękne dźwięki płynące do nas z górnego chóru, które szczęśliwym trafem także udało mi się usłyszeć, to zasługa wielkich organów składających się z 5 tysięcy rur. I jak już jesteśmy przy muzyce, to muszę Wam jeszcze wspomnieć o dzwonnicy. Znajduję się w niej sześć brązowych, ogromnych dzwonów.
Po to, by nigdy nie zapomnieć!
Dzisiaj Kościół Pamięci jest miejscem często odwiedzanym przez turystów. W środku pozostałości po Kościele Pamięci możemy zobaczyć pamiątki jego XIX-wiecznej świetlności i uświadomić sobie jak niszczycielskie i bezsensowne są wojny. Na sklepieniu piękne niegdyś obrazy i mozaiki, dziś poprzecinane są pęknięciami od uderzeń bomb. Po kolorowych witrażach zostały tylko puste dziury…
We wnętrzu poznamy nie tylko historię kościoła, ale również możemy przeczytać informację o Wilhelmie I. Możemy popatrzeć na jego bokobrody i poczytać o budowie świątyni oraz o jej bombardowaniu i losach powojennych. A jak chcecie zobaczyć jak ten kościół wyglądał kiedyś to zachęcam do wejścia do środka. Znajduję się tam wiele starych fotografii, rysunków i projektów, a także makieta, która przedstawia jak usytuowana była świątynia na Breitscheidplatz kiedyś i jak to wygląda w porównaniu do teraz.
Gwoździe z Coventry
W środku stoi kolejna ofiara wojny, tj. duża rzeźba Chrystusa, która jak wnioskuje po przewertowaniu starych zdjęć, stała wcześniej przy głównym ołtarzu. Bombardowanie trochę ją uszkodziło i taka biedna, poszkodowana zdobi wnętrze dzisiejszych ruin.
Obok niej stoją dwa wyjątkowe krzyże. Jeden krzyż jest prawosławny, a drugi – Krzyż z Gwoździ – Kościół Pamięci otrzymał w 1987r. z Katedry w Coventry na znak pojednania. Tamtejsza katedra została zniszczona podczas niemieckich nalotów na Anglię, a Kościół Wilhelma w Berlinie podczas nalotów aliantów na III Rzeszę.
Jak dla mnie ten Krzyż jest symbolem całego bezsensu wojny. Jedna piękna katedra została zniszczona i pozostały z niej tylko ruiny i gwoździe z jej dachu, które uformowano w krzyże. Po to, by jeden z nich przekazać drugiej pięknej zniszczonej już świątyni na znak pojednania.
Jesteś w Berlinie? Mieszkasz tutaj lub po prostu odwiedzasz miasto? Nie masz pomysłu na spędzenie dzisiejszego dnia? Przejdź się na spacer na Breitscheidplatz! Wielu ludzi robi sobie zdjęcia przed Kościołem Pamięci, nawet nie wchodząc do środka! A naprawdę warto! Wejście do kościoła nic nie kosztuje, a nawet można załapać się na darmowego przewodnika! Więcej dowiesz się w moim wpisie o wnętrzu Kościoła Pamięci.
Jesteś już po lekturze mojego wpisu o historii Kościoła Pamięci Cesarza Wilhelma I w Berlinie? Czyli już doskonale wiesz dlaczego, kiedy i jak został zbudowany. Teraz najwyższy czas rozejrzeć się w środku! Pewnie nie raz przechodziliście koło tego budynku, ale czy byliście już w środku? Jeszcze nie? A to błąd, bo warto! Choćby na moment zobaczyć, jak wygląda Kościół Pamięci w Berlinie od wewnątrz!
Kościół Pamięci w Berlinie jako jedyna droga do Boga
“Ich bin der Weg und die Wahrheit und das Leben; niemand kommt zum Vater denn durch mich.”
Fot. Migrantka
Jest to cytat z Ewangelii wg św. Jana i oznacza “Ja jestem drogą i prawdą, i życiem; nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie”. Ten napis zobaczycie spoglądając w górę, zaraz po wejściu do Kościoła Pamięci. Znaczenie religijne jest w tym przypadku dość jasne i oczywiste. Zatem chcę Wam opowiedzieć o znaczeniu symbolicznym tego napisu w tym konkretnym miejscu na suficie.
Jest to ciekawostka, albowiem mozaika ta znajduje się na suficie nad wejściem i zarazem wyjściem ze świątyni. Czyli wierni wchodząc i wychodzą przechodzili pod tym obrazem i cytatem, a więc była to… jedyna droga do Boga czy Ojca. Taka bardzo ciekawa gra słów i znaczeń.
Ktoś sprytnie sobie to wymyślił. Wierni musieli przejść “przez” Jezusa (bez względu czy chcieli czy nie). Musieli, po prostu przejść pod tym obrazem, żeby wejść to tego domu bożego i trafić prosto pod oblicze Boga Ojca.
Losy familii Hohenzollern jako zdobienia Kościoła
Na ścianie, od razu nad wejściem znajdziecie potwierdzenie moich słów, żeby nie było, że sobie coś wymyślam. “WILHELM I; KÖNIG VON PREUßEN; DEUTSCHER KAISER”. Ten napis pokazuje, że Kościół Pamięci w Berlinie nosi imię Cesarza i tym samym powstał na jego cześć i ku pamięci.
Fot. Migrantka
Zaraz obok przedstawione są losy rodu Hohenzollern’ów. Dookoła sufit jest kolejno ozdobiony różnymi postaciami całej familii oraz motywami religijnymi. Ściana na przeciwko wejścia “wyścielona” jest płaskorzeźbami i tu już konkretnie lecą fakty z życia Wilhelma I.
Fot. Migrantka
Piękna pani, która stoi i trzyma tarczę z 1797 rokiem – to mama Wilhelma I z datą jego urodzin. A na środku, jak na wojownicze życie Wilhelma przystało, obraz wojny i teraz zgadujcie, który to jest nasz Cesarz? Tak, tak to ten na koniu, jako jeszcze bardzo młody i jeszcze nie naznaczony bokobrodami chłopak. Pan, po prawej stronie, z rokiem 1813 symbolizuje wygraną nad wojskami Napoleona i początek końca jego epoki w Europie.
Fot. Migrantka
Na następnej płaskorzeźbie mamy już koronowanie Cesarza. Od lewej rok 1870 to data zjednoczenia ziem niemieckich i początek cesarskiej kariery Wilhelma.
I w końcu, na środku mamy wytęskniony wizerunek Cesarza, który znamy i lubimy – już z bujnym zarostem. A na koniec jakże smutna data – 1888 – rok śmierci Wilhelma I, a także tzn. Rok Trzech Cesarzy. W tym roku, jak sama nazwa wskazuje, na niemieckim tronie zasiadało trzech cesarzy: Wilhelm I, jego syn Fryderyk III Hohenzollern i ukochany wnuk Wilhelm II.
Dzieje budynku Kościoła Pamięci w Berlinie
Na ścianach wnętrza kościoła mamy również wiele fotografii, starych szkiców i dużo faktów z dziejów budynku. Ja szczególną uwagę zwróciłam na makietę, na której wyraźnie widać jaka jest różnica między kościołem kiedyś a dzisiaj. Musicie wiedzieć, że mam nie małe problemy z orientacją przestrzenną, dlatego uwielbiam takie makiety, które czarno na białym pokazują co i jak. 😛
Interesująca jest również “ścieżka” historii Kościoła Pamięci w Berlinie. Na półkolistej ścianie kolejno przedstawione są unikatowe zdjęcia losówkościoła. Dowiedzie się tam kiedy, jak i dlaczego został wybudowany. Jak wyglądała jego historia podczas rządów Hitlera oraz co stało się z nim po wojnie. Więcej informacji znajdziesz w moim wpisie o historii Kościoła Pamięci w Berlinie.
Kościół Pamięci w Berlinie można zwiedzić z darmowym przewodnikiem
A na koniec słowo o darmowym oprowadzaniu przez przewodnika. Odbywa się to w języku niemieckim i trwa około 30 minut. Po prostu jedna z pań (w moim przypadku to były panie, ale nie wykluczam też pana), które siedzą w sklepiku na środku wstaje, zaczyna opowiadać i pokazywać co i jak.
W niedziele jest także zwiedzanie chóru w Hali Dziękczynnej, a tym samym możliwość zobaczenia z bliska organów – ale musicie to sprawdzać na stronie, bo jest to dość nieregularne. Oczywiście można przewodnika zamówić na specjalną godzinę, bardziej dokładnego, tematycznego, dla dzieci, w różnych językach itd., ja po prostu wyróżniam najbardziej ekonomiczną opcję.
I jeszcze bardzo przydatne – strona internetowa Kościoła Pamięci, na której znajdziecie najnowsze wiadomości, terminy koncertów organowych, dodatkowe opcje zwiedzania i inne ciekawe wydarzenia.
3 października to państwowe święto w Niemczech — dzień pełen dumy i wspólnych obchodów. To właśnie w tym dniu świętuje się Dzień Jedności Niemiec (niem. Tag der Deutschen Einheit). To symboliczna data zjednoczenia kraju po upadku Muru Berlińskiego. W tym artykule przeczytasz o tym, dlaczego Dzień Jedności Niemiec obchodzony jest właśnie 3 października oraz jaka jest historia tego święta.
Z okazji Dnia Jedności Niemiec od 25 do 29 września 15 % rabatu w NTFY DE.
Kod dla Ciebie: y.migrantka15
reklama
Dlaczego zjednoczenie Niemiec obchodzone jest 3 października?
Dzień Jedności Niemiec to święto federalne obowiązujące na terenie całych Niemiec.Gdy jednak usłyszałam, że zjednoczenie kraju świętuje się 3 października, to byłam nieco zaskoczona. Historia Muru Berlińskiego wskazywałaby przecież, że to 9 listopada, czyli dzień upadku Muru, jest bardziej logiczną datą na obchody tego święta.
Jednak inne tragiczne wydarzenia historyczne, które również przypadały na dzień 9 listopada, wykluczyły ostatecznie tę datę jako kandydatkę na obchody zjednoczenia. 9 listopada, oprócz upadku Muru, miała miejsce także Noc Kryształowa w 1938 roku, Pucz Monachijski 1923 roku czy Rewolucja Listopadowa w 1918 roku. Swoją drogą ten dzień jest często dniem zwrotnym w historii Niemiec. Niesamowity zbieg okoliczności kumulujący się akurat w ten dzień.
Ustanowienie święta Dnia Jedności Niemiec
W okresie po II wojnie światowej do upadku Muru Berlińskiego państwo niemieckie było podzielone na dwie części — RFN oraz NRD (niem. DDR). Były to dwa osobne byty polityczno-systemowe, które należało organizacyjnie połączyć.
W 1990 roku władze obydwóch części podpisały Traktat Zjednoczeniowy (niem. der Einigungsvertrag), który regulował rozpad NRD i jednoczesne wcielenie tej części Niemiec do Republiki Federalnej. Traktat dotyczył wielu problemów zjednoczenia — od tych społecznych, poprzez gospodarcze, aż po walutowe. Umowa ustalała nie tylko zasady połączenia, ale także nazwała Berlin stolicą połączonego narodu oraz ustaliła datę 3 października jako państwowe święto — Dzień Jedności Niemiec.
Historia zjednoczenia Niemiec stanowi fascynujący rozdział w dziejach tego kraju. Rozpocznijmy od początku, od momentu podziału Niemiec po zakończeniu II wojny światowej. Po klęsce III Rzeszy w 1945 roku Niemcy zostały podzielone na dwie strefy okupacyjne: wschodnią pod kontrolą Związku Radzieckiego i zachodnią, nad którą pieczę sprawowali Amerykanie, Brytyjczycy i Francuzi. Ten podział był początkiem długotrwałego okresu podzielonej tożsamości niemieckiej.
NRD — Niemiecka Republika Demokratyczna RFN — Republika Federalna Niemiec
Wpływ zimnej wojny na podział kraju był nieunikniony. Niemcy stanęły po dwóch różnych stronach konfliktu, z NRD będącą państwem wpływu Związku Radzieckiego na wschodzie, a RFN stającą się sojusznikiem Zachodu. Granica między dwiema częściami Niemiec, znana jako „żelazna kurtyna”, była jednym z symboli zimnej wojny.
Punkt zwrotny nastąpił 9 listopada 1989 roku, kiedy to Upadek Muru Berlińskiego stał się rzeczywistością. Wydarzenie to symbolicznie zaznaczyło koniec podziału Niemiec i otworzyło drogę ku zjednoczeniu. Mur, który przez lata stanowił fizyczną i symboliczną barierę, został zburzony przez ludzi pragnących wolności i jedności. To właśnie Upadek Muru Berlińskiego stał się kamieniem milowym na drodze do Dnia Jedności Niemiec, który obchodzimy 3 października.
Jak Niemcy świętują Dzień Jedności Niemiec?
W Niemczech zachwycam się tym, że nawet w przypadku poważnych świąt narodowych, atmosfera jest niesamowicie radosna, a obchody niosą ze sobą wspólną zabawę i taniec. To jest to, czego według mnie, brakuje nam podczas obchodów polskiego Dnia Niepodległości. U nas widzimy wielkie i często mało przyjazne parady, które kończą się nieporozumieniami na ulicach. W szkołach organizowane są apele, a młodzież śpiewa pieśni patriotyczne. Wszystko to odbywa się na poważnie i pompatycznie, pomimo że 11 listopada jest przecież dniem radości ze zjednoczenia po wielu latach niewoli.
W przeciwieństwie do Polski niemiecka tradycja obchodów Dnia Jedności Niemiec opiera się na organizowaniu ogromnych festynów, zwanych „przyjęciami obywatelskimi”. Co roku te wspaniałe imprezy odbywają się w innym regionie Niemiec, rotacyjnie w każdej z ich stolic wojewódzkich. Ta tradycja jest kontynuowana z niewielkimi zmianami od roku 1990 i nadal przyciąga tłumy entuzjastów.
„Nie oceniaj książki po okładce” – pewnie nie raz to słyszeliście, ja też. Ale w tym przypadku możecie o tym zapomnieć, ponieważ okładka jest piękna, a wnętrze Katedry Berlińskiej jeszcze okazalsze. Wchodźcie z podniesioną głową, aby od razu zobaczyć niebiańskie sklepienie, piękne mozaiki i malowidła, które zdobią wnętrze kopuły przez co wygląda niesamowicie!
Berliner Dom
Czterech ewangelistów, czterech Reformatorów, czterech władców
Katedra Berlińska, jako ważny punkt na ewangelickiej mapie Berlina, ma w swoim wnętrzu wiele odniesień do Reformacji. W rogach Katedry zobaczycie figury czterech najważniejszych reformatorów tamtych czasów – Lutra, Melanchtona, Zwingli oraz Kalwina. Po drugiej stronie sklepienia stoją natomiast postacie czterech ówczesnych władców. Joachima II, Albrechta Pruskiego, Fredericka Mądrego i Philipa Wielkodusznego, którzy zmieniając wiarę wprowadzili protestantyzm na ziemie ówczesnych Niemiec.
W niszach Katedry są również odniesienia do Nowego Testamentu – obrazy czterech ewangelistów, których autorem jest Anton von Werner. Pomiędzy figurami ewangelistów, reformatorów oraz władców i całego tego zamieszania można zobaczyć także różne sceny z Dziejów Apostolskich.
Zwróć uwagę na szczegóły
We wnętrzach Katedry Berlińskiej musisz zwrócić uwagę na przepiękne organy Sauer’a oraz ołtarz Stüler’a z białego marmuru i niesamowicie rzeźbioną ambonę. W Katedrze znajdują się także pięknie zdobione grobowe pomniki ważnych ówczesnych osobistości, takich jak np. Fryderyk III. A jak spojrzycie w górę, naprzeciwko ołtarza, nad ludem, znajduje się loża królewska. Podczas mszy i innych uroczystości kiedyś zasiadała tam panująca rodzina królewska. Do rezydencji cesarskiej jest dołączany herb z orłem i koroną i krzyżem, co oznacza związek między kościołem i państwem.
Wnętrza Katedry Berlińskiej
Wnętrza Katedry Berlińskiej
Wnętrza Katedry Berlińskiej
Wnętrza Katedry Berlińskiej
W każdym pomieszczeniu Berliner Dom znajdują się monitory, na których można obejrzeć krótkie filmiki i posłuchać historii o samej Katedrze, o czasach Reformacji czy o dziejach Martina Lutra. Berliner Dom ogląda się według wyznaczonej trasy zwiedzania. Wchodząc cesarskimi schodami coraz wyżej i wyżej, docierając aż do kopuły Berliner Dom. Z kopuły rozpościera się widok na historyczne centrum miasta, jest to imponująca panorama Berlina. Kopułę można obejść dookoła i podziwiać miasto z różnych perspektyw.
A w piwnicach przerażająca krypta
Kiedy będziecie już kończyć swoją wędrówkę po Katedrze, zejdzie również na sam dół, a dokładniej do krypty, która znajduje się pod budynkiem. Należy koniecznie ją odwiedzić, chociażby po to, aby zobaczyć jak zdobne były kiedyś trumny czy groby. Jest to grobowiec członków rodu Hohenzollernów, w którym znajduje się zatrważająco duuużo dziecięcych trumien – w tamtych czasach brakowało jedzenie a porody były bardzo ciężkie, dlatego wiele dzieci umierało. Myślałam, że dotyczyło to tylko biedoty, ale jak widać również rodów królewskich i osób im najbliższych. Konkretniej brakowało wówczas „właściwego” dla dzieci jedzenia i niektóre matki z desperacji dawały noworodkom suchy chleb i wino… niestety maluchy nie wytrzymywały takiej mieszanki…
Katedra jest w stanie pomieścić około 1500 osób, ma 98 metrów wysokości (przed wojną 114 m). Budowa Katedry Berlińskiej kosztowała w sumie 11.5 miliona złotych marek! Nie licząc już jej odbudowy po wojnie i ciągłego dbania o jej stan…
Katedrę można zwiedzać:
od poniedziałku do piątku od 9:00 do 20:00,
w niedziele i święta od 12:00 do 20:00 (gdzie ostatnie wejście jest o 19:00),
od 31. października do 31. marca tylko do 19:00.
Katedry nie możnazwiedzać podczas nabożeństw, koncertów lub innych uroczystości, dlatego warto zawsze wcześniej sprawdzić informacje na oficjalnej stronie Berliner Dom.
Co ciekawe podczas zwiedzania Katedry można wejść na samą górę, obejść kopułę dookoła i podziwiać panoramę Berlina z Berliner Dom!
UWAGA! Na nabożeństwa w Berliner Dom możesz wejść bezpłatnie (jak to na msze) – Katedra jest otwarta na wiernych – ale zwiedzanie w tym czasie jest surowo zabronione!!!
Bilety – normalny bilet kosztuje 7 euro, ulgowy 5 euro, dodatkowo można dokupić audioguide za 4 euro w sześciu dostępnych językach – niemieckim, angielskim, rosyjskim, francuskim, hiszpańskim i włoskim. Nie ma audioguide w języku polskim! Dzieci poniżej 18 roku życia wchodzą za friko. 😉
Chcesz ułatwić sobie życie na emigracji?
Zapisz się na mój bezpłatny newsletter i odbierz kalendarz do druku!*
Dziękuję!
Teraz leć do swojej skrzynki mailowej i potwierdź subskrypcję!
Cześć! Jestem Martyna — autorka tego bloga i podcastu “Kroniki migrantki”. Z zawodu jestem socjolożką i dziennikarką, a z zamiłowania Migrantką. Jeżeli chcesz usłyszeć, że na emigracji wszystko jest piękne i kolorowe, to jesteś w złym miejscu. Swoim blogowaniem pokazuję życie w Niemczech bez ściemy. Więcej o mnie! –>
ZAPISZ SIĘ NA MÓJ NEWSLETTER ⮧
Migracyjny newsletter
Zapisz się na mój migracyjny newsletter i bądź na bieżąco!*
JESZCZE TYLKO CHWILA I BĘDZIESZ Z NAMI!
Teraz leć do swojej skrzynki i potwierdź subskrypcję!
